Mostrando entradas con la etiqueta textos. Mostrar todas las entradas
Mostrando entradas con la etiqueta textos. Mostrar todas las entradas

viernes, 3 de agosto de 2012

El vacío

Un millón de huecos.
La luz de la mañana perforando mis sueños de nuevo, el peso de unos brazos ausentes rodeándome. La caricia del vacío no es tan suave como parece. Esta casa está llena de fantasmas.
Lo ansío. Sólo nosotros, rompiendo la línea entre La Tierra y el sol poniéndose. Recuerdos de mañanas junto a las montañas de tus hombros, las piscinas de tu respiración en la almohada. Los guardo como si fuesen oro. Y qué si no podemos detener los relojes? El tiempo vuelve a reirse de nosotros.
Tanto si es hoy como si es siempre, no hay nadie con quien prefiera pasar los minutos.

miércoles, 9 de mayo de 2012

Estamos demasiado acostumbrados a vivir con prisa y sin meditar en la realidad que supone que el tiempo no existe y los relojes son obra del demonio. Por eso yo no uso. Por eso yo bebo agua fría durante todo el año y me dedico a entregarme de forma cuántica a la noche. Hablo de ecuaciones y realidades que se componen de dos factores: tú y yo. Dos artistas incomprendidos por el mundo, extasiados de vida y de lógica.
El amor es el arte de las madrugadas . Por eso, de profesión soy noctámbula, para Amarte cuando el cielo es un lienzo y tú estás en tu auge.

jueves, 29 de marzo de 2012

Untitled


Pues en ningún lugar he estado mucho tiempo.

y ninguna paga bastaba para retenerme

cuando me hartaba y decidía largarme.

Y ya en la mar, contemplaba cómo morían las luces del puerto

mientras me alejaba para viajar en los brazos del viento

alrededor del mundo


La sextina del trotamundos- Rudyard Kipling

martes, 6 de marzo de 2012

Estímulos, sólo eso:
Las piernas bien cruzadas
Y el humo que huye de los dedos;
Veo cómo se esconden los senderos
Y las líneas que convergen en las manos,
Veo que el exceso es una espada.

Absurdos, más que eso:
El borde de tu espalda
Y el hielo que se anida en un desvelo;
Veo que el delirio duerme adentro
Que los secretos roces son en vano,
Veo cómo tus tejidos son escarcha.

Mercenarios, somos eso:
El calor en crudas aguas
Y el reverso de los hitos y los credos;
Creo ver que compro soles con mi aliento
Y que siempre tu deseo fue inhumano.

martes, 28 de febrero de 2012

Nada. Nada me agarda, agárdame a Nada. Perdín. Perdino todo. Son vencida e entrego o campo da lide. Perdín a miña obra, entreguei a vida e leixei a alma, perdín o fío e eu pretendín ficar, reténdoo a el. Mais perdín. Perdín na lide. Aquí estou a desfacerme. isto é a dor. A dor absoluta. Que escarnida é esta dor que nin doe. É a desesperación. A desesperación que non importa. É o vacío. Extíngome. Este ser esvaécese. Este monstro esfarélase en pro para o alivio dos vivos, para alivio da cidade. Extínguese o monstro sen que alcance a ver luz ningunha diante, na fin de todo non había cousa, refuxio. Sequera para min. os meus ollos cegaron e é agora cando enxergo un claror como de alabastro dentro, na bóveda dos ollos, mais non pode ser nada, non pode ser que haxa cousa ningunha para min. Dixen min, aquela que fun hai tanto. Este ser que alcanzou chegar aquí extínguese e só ficará a pedra. todo o meu servizo hei perdido.